Μαντινάδες και σκέψεις κοιτάζοντας μια φωτογραφία

Γράφει ο Γιώργος Λεκάκης

Ξαφνικά φίλοι μου και ενώ κοίταζα αυτή την φωτογραφία στην είσοδο του νεκροταφείου και ενώ φιλοσοφούσα την ζωή μέσα από τις σκέψεις μου …σκέφτηκα να κάνουμε από τώρα και έπειτα το έξεις ωραίο και πρωτότυπο θέμα το οποίο ανάρτησα στον προσωπικό μου λογαριασμό στο facebook γράφοντας…

“Καλησπέρα θα ήθελα από τώρα και έπειτα να κάνουμε ένα παιχνίδι μέσα από τον στίχο και την ρίμα..και θέλουμε την υποστήριξη σας. Σε ταχτα διαστήματα θα ανεβάζουμε μια φωτογραφία και βλέποντας την θα θέλαμε τις μαντινάδες και την σκέψη σας… Οι απαντήσεις σας θα μπουν στην σελίδα erotokritos.gr και θα ειπωθούν στην εκπομπή “Στην Κρήτη ζει η λεβεντιά “ αν δεν θέλετε να ακουστεί το όνομά σας μπορείτε να δώσετε ψευδώνυμο και να το στείλετε εισερχόμενο..
Η πρώτη φωτογραφία που θα ανεβεί σήμερα και την έχετε δει οι περισσότεροι είναι λίγο αποκρουστική άλλα με πολύ νόημα…
Δείτε την και περιμένω τις σκέψεις και μαντινάδες σας… Καλή αρχή και ευχαριστώ εκ των προτέρων…”

Αυτή ήταν η ανάρτηση που έκανα και χάρηκα για την πολύ μεγάλη ανταπόκρισή σας …ευχαριστούμε που μας στείλατε τις σκέψεις και τις μαντινάδες σας και περιμένουμε ακόμα περισσότερους φίλους να στείλουν μια μαντινάδα ,μια ρήμα ένα απόφθεγμα ,μια σκέψη για το κάθε θέμα…

Ακολουθούν οι μαντινάδες που λάβαμε και θα συνεχίσουμε να προσθέτουμε και να συμπληρώνουμε αυτές που ακόμα και τώρα μας στέλνετε…

• Στου άδη τσι κατατοπιές ,που καθ’ αργά ξωμένεις
  κοντό σαν έρθω αγάπη μου ,θα στέκεις ν’ ανημένεις?
  Κοντό….θα ξανασμίξωμε ,στου άδη τα λημέρια
  μπλιο μη σε πάρει άθρωπος ,απ’ τα δικά μου χέρια..
  Ολοι οι κόποι μιας ζωής ,μπαίνουνε σ’ ένα μνήμα
  γι αυτό αγλέντιστη ζωή,μη φήνεις κι είναι κρίμα..
  Οσο κι α βγεις στα ξέτρουλα ,η γης σε περιμένει
  σε τόπο μιας απιθαμής ,πλούτος και δόξα μπαίνει
  Περαστικός απ’ τη ζωή ,είσαι και κάτεχέ το
  πως μόνο το ξερό κορμί ,παίρνεις στο καδελέτο.Καδελέτο—φέρετρο  Χαριστή Κουκουμπεδάκη       

• Οταν στο τάφο το κορμί , μπαίνει, οπίσω αφήνει
  Η μια καλή , Η μια κακή , Η και καθόλου μνήμη
  Γιώργης Ραπτάκης      

• Τ όνειρο απου μάτωσα να τελειοποιήσω
  εσύ στο τάφο με στειλες..στη μέση να τ αφήσω
  Ανδρέας Σηφάκης 

• Ο Μόνος απου ζωντανός ,Έθαψε τα όνειρα του
  Είναι ο Θάνατος που ζει , Με τσι Νεκρούς κοντά του.
  Πολλές φορές ο Θάνατος ,Νεκρούς πισωγιαγαίρνει
  Να μάθουν αν γεννήθηκε ,Αυτή που περιμένει
  Ακόμη και το Θάνατο ,Ο Θεός το νε λυπάται
  Γι αυτό του πέμπει τσι Νεκρούς ,Παρέα να μη φοβάται
  Γιώργος Καρπουτζάκης

• Μέριμνες κι έγνοιες και δουλείες ,του ψεύτη κόσμου ετούτου
  θα τση σκεπάσει η καταχνιά, του νεκρικού του ρούχου
  Στέλιος Λαμπαθάκης (Λαμπαθές)

• Αφού υπάρχει θάνατος, και το κορμί θα λιώσει
  ηντα τι θέλω ετσά ζωή, αν είναι κι άλλη τόση
  Ελπίδα Κοτσιφάκη

• Δυό μέτρα γης μου πέφτουνε και πράμα δεν θα πάρω·
  οι έγνοιες μου με κλέφτουνε κι ηντα θα πώ στο’ Χάρο…
  Μιχάλης Πυρουνάκης 

• Όλη η ζωή μου ένας σταυρός , και η κατάληξή της
  δυό μέτρα γης κι ένα γιατί , όλη η αθιβολή της
  Γρηγόρης Αλυσσανδράκης  

• Ποτέ το χρήμα κι η δουλειά ,σκοπός ζωής μη γίνει
  γιατί η ματαιότητα , στη μέση την αφήνει
  Μανώλης Μακρυδάκης

• Έπρεπε να με πλύνουνε , Με το κρασί να μάθεις
  Στα κόκαλα του μπέτι μου , Ακόμα πως υπάρχεις
  Αντώνης Περάκης

• Αθρωπε ζήσε τη. χαρά, και μ ήλιο και με χιόνια
  σκέψου το πέτρινο σταυρό, για δε θα ζεις αιώνια
  Νίκος Κυριακάκης…Παιδιά η φωτογραφία κρυπτογραφεί
  την ματαιοδοξία και εντέλει. …το θάνατό

• Κάθε που ρθεις στο τάφο μου καντήλι να μ ανάψεις
  νιώθω το ζάλο που ρχεσε και την δροσιά σαν κλάψεις
  Σταυραετός Λευτέρης

• Όταν πεθάνω πείτε του ,να’ ρθει να με αγγίξει
  το τελευταίο χάδι του , επάνω μου ν ‘ αφήσει
  Ειρήνη Τσομπανοπούλου-Νικολουδακη

• Άμα ποθάνω πείτε τζη να ρθει με λογία ωραία.
  του θέατρου που έπαιζε να κλείσει την αυλαία!
  Κώστας Καμπουράκης Σκούρβουλα

• Του τάφου η πλάκα μας εσκέπασε κι αφήσαμε στην μέση
  δουλειές απούχαμε και εμείς του τούτου κόσμου ψέφτη
  Νίκος Σπυριδάκης

• Στη μέση μένουν οι δουλειές ο άνθρωπος σε φύγει
  γιατί ο χάρος δυστυχώς παράταση δε δείδει.
  Σαν θα ρθει ο χάρος και μου πει ελα ήρθε η ώρα
  θα τον κοιτάξω και θα πω δουλειές έχω ακομα.
  Γιάννης Λεκάκης

• Σα σπάσει η μπαμπακερή κλωστή αυτής τση ζήσης
  με τση ψυχής σου δάκρυα να μ’ αποχαιρετήσεις.
  Μη δώσεις το στερνό φιλί απού θα τ’ ανειμένω
  οντε θα δεις στα κοκκαλα το ”σ αγαπω” γραμμενο
  Χαρούλα Τζιγκουνάκη-Πετρογλάκη

• Να κάτεχα πως θα φευγες , όλα θελα τ’αφησω
  Να σπάσουνε γη να καούν ,να σ’ αποχαιρετήσω.
  Σταύρος Παπ

• Ο χρόνος είναι αλύπητος ,και ασπρίζουν οι κροτάφοι
  για αυτό είναι με άσπρα μάρμαρα ,και των νεκρών οι τάφοι
  Χωρίς τιμή δίχως καρδιά , και μια ψυχή που μοιάζει
  με πίσσα είναι ο θάνατος , και την ζωή σκεπάζει
  Αντώνης Ταμπακάκης

• Για να κερδίσω τσι στιγμές ,λόγω θανάτου ώρες
  που είδα μανάδες στο ντουνιά , να κλαίνε μαυροφόρες.
  Γιώργης Παλαμιανάκης

• Ό χάρος τα κληρονομεί τα πλούτη των ανθρώπων
  και αφήνει τους και χαίρονται μόνο δυο μέτρα τόπο
  Βασιλική Καπελώνη

• Σαλευγε χάρε σαλευγιε δεν ήρθε ακόμα η ώρα
  εκια που ζουν οι αετοί δεν έχεις θέση τώρα
  Οντε πεθάνω αγάπη μου δε θέλω εσυ να κλάψεις
  μια μαντινάδα να μου πεις καντήλι να μ´ανάψεις
  Στέλιος Τριανταφυλλάκης

• Σπίτια που δέν ανοίγουνε , να δέχουντε επισκέψεις
  μα είναι γεμάτα δάκρυα , πόνο πληγές και σκέψεις
  Στέλιος- Σούλα Πολεμαρχάκη Ξυλούρη

• Οσα θα δουν τα μάτια μου ,κι όσα αισθανθεί η καρδιά μου
  Αυτά…στην άλλη τη ζωή ,..θα’ν τα υπάρχοντά μου.
  Πόπη Σφυράκη

• Σαν κατεβαίνει το κορμί στου τάφου το σκοτάδι
  θέλω να κάνεις αγρυπνία για μένα ένα βράδυ .
  θέλω να κάνεις αγρυπνία να κλάψεις να πονέσεις
  να ικετεύεις να ανοιχτή το μνήμα μου να πέσεις .
  Εύα Πεδιαδιτάκη

• Δουλείες απου αφήσαμε στη μέση είχαμε όλοι
  για δε λογιάζει ο χάροντας καθημερνή και σχόλη
  Μανόλης Προκοπάκης

• Θωρώ σταυρούς τριγύρω μου..και τσι νεκρούς στο χώμα
  κι αναρωτιέμαι μοίρα μου…πόσο θα ζω ακόμα.
  Δροσουλήτης Κώστας Ξυλούρης

• Κιανείς δεν ε κατάφερε ,στο θάνατο ακόμα
  να καζαντίσει πλιά πολλά ,από δυο μέτρα χώμα
  Γιάννης Ζαχαριουδάκης

• Όσα κι αν έχει ο άθρωπος κάποτε θα τα χάσει,
  κι όσο κι αν κυνηγά δουλειές ποτέ δε θα προφτάσει.
  Ο χρόνος και ο θάνατος Ο γεις τ’ αλλού συντρεμει,
  ο ένας φθείρει τη ζωή κι ό άλλος τηνε παίρνει .
  Βαγγέλης Τιτάκης

• Δεν θέλω εγώ στον τάφο μου καθόλου να πατήσεις
  για τη φοβούμαι πως και κια βάσανα θα μ αφήσεις
  Εσείς νεκροί που κείτεστε στης μαύρης γης το χώμα
  κάμετε τόπο και ερχεται ενός μερακλή το σώμα
  Εμμανουηλ Χασουράκης

• Ολα νε μάταια τελικά, πράμα δε μας ανήκει
  ακόμη και το σώμα μας το τρώνε οι σκουλήκοι
  Μαριλού

• Να σας πληρώνουν μετρητοίς ,να μη σας βάζουν φέσι,
  κι εμείς κι αν είχαμε δουλειές τσ αφήκαμε στη μέση
  Μανόλης Χουρδάκης

• Καμία φορά ο θάνατος είναι η μόνη λύση,
  αφού δεν θέλει δίπλα μου ποτέ του να σ’ αφήσει
  Βαγγέλης Γκερεδάκης

• Αφού υπάρχει Ανάσταση ,νεκρών θα περιμένω
  ετοτεσάς να σμίξωμε ,ταίρι μου αγαπημένο
  Χαριστή Κουκουμπεδάκη

Ακούστε τα ηχητικά αποσπάσματα όπως βγήκαν στον αέρα στην εκπομπή “στην Κρήτη ζει η Λεβεντιά”  στις 10 Νοεμβρίου 2017   11 με 1 το μεσημέρι…

• Πρώτο μέρος

• Δεύτερο μέρος 

• Τρίτο μέρος

• Μαντινάδες Κυρία Αννα Σκανδαλάκη από χάρακα Αστερουσίων

• Κυρία Μαρία Καλεντάκη 

• Σομαροστελής Λοχριά Αμαρίου

• Κυρία Χρυσούλα Κουτσάκη Τζίγκουνας Αντισκαρίου Μεσσαράς

• Κυρία Εύα Ηράκλειο

 

Σας ευχαριστούμε όλους πολύ για την συμμετοχή σας…

διαβάστε και μερικές μαντινάδες κατά την διάρκεια της  εκπομπής…

Να μην γλακας για τσι δουλειές .και τ άγχος σ αρρωστήσει
όσες γενιές κι αν φύγανε , στην μέση τση χει αφήσει
Μιχάλης Σπυριδάκης (Μιχάλης απο Μεσσαρά)

του τάφου τα στολίσματα , δεν διώχνουν το σκοτάδι
μα ξεγελούν την μοναξιά , στην ερημιά του Αδη
Παναγιώτης Κάβαλος (Στρατηγός)

Ξεχνούμε καταργιόμαστε , το μαύρο το σκοτάδι
μα δδδεν ανάβουμε κερί ,νάρθει η αυγή σαν χάδι
Δουλειές μας χωρίς έμπνευση ,και την μυσταγωγίς
αντι καντήλια και κεριά , έχουμε φωταψία
Κυρία Μαρίκα Ηράκλειο

Εκείνοι που μισήσανε κι αυτοί απου μισούνε
να ξέρουνε πως στην ζωή προσωρινά θα ζούνε
σ αυτή την ψεύτρα την ζωή ,σε τουτινέ που ζούμε
τι μας φυλάει η μοίρα μας ,ποτ’ε δεν θα το βρούμε
Γιώργης Φουστάνης Πόμπια

Δεν με φοβίζεις θάνατε , κι όποτε θελεις κόπια
μα το ποτήρι τσι ζωής μέχρι τα χείλια τοπια
Αμαλία Νοδαράκη απο Αρβη